وقتی که تنهام همون حس قشنگ همیشه گی میاد سراغم.حسی که هنوز خوب نمیشناسمش ولی دیگه بهش عادت کردم.حسی که آروم متین میاد پیشم وکاری میکنه که از همه غمام لذت ببرم.حسی شبیه فرار کرن از همه آدمها.مثل یه قو که سرشو لای بال و پرو خودش میگیره و اروم میخوابه.زندگی معنی زودگذر واژهاست.فرار از یه سری حقیقت که هیچکی نمی دونه چی.یه حصارهای پوچ و بی معنی.گاهیم یه جاده بی انتهااز مفهوم.خلاصه هرچی که هست اینجا تو بندر عباس خیلی بهم سخت میگذره.من اصلا به اینجا تعلق ندارم.اصلا مال اینجا نیستم.نکنه همین جا بمیرم؟